Թի՛կ-թա՛կ, թի՛կ-թա՛կ…

Երբ մեռա, ժամացույցի սլաքները չկանգնեցին

բոլոր անհայտների ժամանակների նման,

նրանք շարունակեցին վազել,

Թի՛կ-թա՛կ,

Թի՛կ-թա՛կ,

Թի՛կ-թա՛կ:

Անշչակ գնացքներիի նման,

Որոնց անիվների տրոփյունից անգամ

անտեր շները չեն արթնանում:

Սգո սրահում աղմկող լռության նման,

որտեղ բոլորը,

համարյա բոլորը, մտածում են

շուտ տուն հասնելու մասին:

Եվ ժամանակը շարունակեց հոսել

անտանելի՝

թի՛կ-թա՛կ,

թի՛կ-թա՛կ,

թի՛կ-թա՛կ,

անժամանակ և առանց մաքսային գնի:

Հար ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ